İnsan neden küfür-hakaret, kötü sözler eder?
Bence insan acizliğinden küfür eder, kötü sözler sarf eder.
Fikirlerini doğru şekilde deklare edemeyen, ıkına ıkına dışarı çıkartan insan küfür-hakaret gibi yollarla kendini ifade etmeye çabalar, debelenir. İlgi çekmenin bir yoludur ayrıca. Ama özünde acizliği ifade eder.
Çünkü kendi içinde sahip olduğu fikirlerini dışarıda uygun kelimeler bularak yazamaz. Yazamayınca nihayetinde küfre-hakarete başvurur.
Her insan çok derin düşüncelere sahiptir. Yani ummanlar kadar diyebiliriz buna.
Öyle bir ummanki, okunan her eser bu ummanın tam dibine bir gedik, delik oluşturur.
Bazı eserlerin şiddeti daha etkilidir ve bu deliği biraz daha açar.
Ardından bu deliğe bir musluk bağlarız. (Yani dil, hitap, kelam..)
Bu musluğun debisi nispetinde o ummandaki fikriyatlar, düşünceler dışarı sızar. Bu ummanda bazan helezonlar oluşur bazen meltemler eser...
Musluğun bereketi, uğuru, hayrı ölçüsünde de yazıp konuşulanlar şekillenir ve akar.
***
İnsan düşüncesi ile var olur.
"Kardeşim sen düşünceden ibaretsin. Geriye kalan et ve kemiksin. Gül düşünürsün gülistan olursun. Diken düşünürsün dikenlik olursun. "(Mevlana)
Herhalde Fazıl'ında şu mısraları yazarken aklından geçenler bu akış idi:
İnsan bu, su misali, kıvrım kıvrım akar ya;
Bir yanda akan benim, öbür yanda Sakarya.
Su iner yokuşlardan, hep basamak basamak;
Benimse alın yazım, yokuşlarda susamak.
Her şey akar, su, tarih, yıldız, insan ve fikir;
Oluklar çift; birinden nur akar; birinden kir.
Akışta demetlenmiş, büyük, küçük, kâinat;
Şu çıkan buluta bak, bu inen suya inat!
Musluktaki, yani dildeki, yani ifade ediş tarzındaki kolaylık, hitabet; kazanılan ve anlam derinliği ile, düşüncemizi birebir karşılayan sözcükler ile, düşünce ve söz arasında uyumu sağlar.
Zaten meselenin özüde düşündüklerimizi tam olarak doğru ifadelerle anlatabilme yeteneğinde (yani musluğun debisinde) yatıyor.
İnsan kendisini en uygun biçimde ifade edebildiği zaman Hür insan olur. Hürriyetini o vakit kazanır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder