Sonsuzluk...
Sonsuzluk n+1 dir.
Bir n varsa mutlaka n+1'de vardır.
Soyut bir kavram olan sonsuzluğu algılamakta güçlük çeker insan.
Daha doğrusu kendi algısının çok ilersinde bir kavram olduğu için göremez.
Bir diğer açıdan Platonun mağra alegorisinde olduğu gibi insan ancak gözlemleyebildikleri kadar geniş düşüp algılayabiliyor. Var olduğumuz süreçte gözlemlediğimiz her şeyin bir başı ve bir sonu olduğunu gördük. Her şey, evren bile bir noktadan başladı ve bir sona doğru gidiyor. Bir şeyleri anlayabilmek için onu gözlemlediğimiz başka bir şeyle karşılaştırma ihtiyacı hissediyoruz her zaman.
Bu dediğimi anlayabilmeniz için bir örnek verip biraz daha kolaylaştırayım (aslında bu dediğim bile anlatmak istediğime bir örnek!) Örneğin ilk okulda rakamları, sayıları anlayabilmemiz için öğretmenimiz bize bir elma ve iki armuttan söz ederdi. Sayıları onlarla özdeşleştirerek anlamamıza yardımcı olurdu. Keza abaküste yaptığımız işlemler, parmakla sayışlarımız bile bir karşılaştırmaydı.
Zamanla zihnimiz gelişti. Öğretmenlerimiz bize bir şeyleri anlatırken hep önceki birimlerle karşılaştırarak anlattı bize olguları. Ama en nihayetinde söz sonsuzluğa geldiğinde onu karşılaştırabilecek bir şey bulamadık.
Rabbimizden başka...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder